PALESTINA: 75 anos de sometemento e aniquilación.

Unha terra sen pobo, para un pobo sen terra: unha falacia e un mito

Un ten desde hai moito tempo un concepto establecido de diferentes temáticas que a realidade vai sacando a colación para, se cabe, aportar unha nova argumentación no abono desa causa. Mais é duro asimilar que as últimas manifestacións de violencia, horror e devastación son a constante dun período de tempo xa moi longo non conflito árabe-israelí. O concepto que eu teño establecido da materia que hoxe nos trouxo ata este punto pode resultar un pouco duro de roer, así, en cru; pero coido, sen temor a cometer ningunha inxustiza nin pena de conciencia, que o Estado de Israel é unha etnocracia sen fronteiras que xustifica unha severa discriminación, e que a practica cunha parte dos seus cidadáns invocando o mito da nación eterna, reconstruída na “terra dos seus antepasados”. E teño que aseverar sen darlle pábulo a incerteza: que nin o pobo xudeu sufriu os grandes éxodos que mitifica a súa relixión, nin o territorio que agora ocupa o Estado de Israel fora nunca unha terra valeira ata a súa ocupación, máis ben todo o contario.

Hoxe como onte, o problema inmemorial da cuestión palestina segue emocionando á xente. Irresoluble, como a cuadratura do círculo, segue a ser o tema máis urxente da orde do día. Isto é así porque nos atopamos ante un problema de interese internacional que esixe unha solución ineludible e impostergable para poñer fin a unha crise humanitaria sen precedentes.

 O infame Estado de Israel

Un Estado que naceu da usurpación de terras aos seus verdadeiros e lexítimos poboadores nunca trouxo ningunha consecuencia positiva, nin sequera para o pobo xudeu. Canto máis, se o que tiñan xa in mente os dirixentes dos primeiros colonos era unha constante e progresiva limpeza étnica do elemento hostil para os seus espurios intereses: o pobo árabe palestino. Facer hoxe aquí, neste breve escenario de divulgación, unha síntese cronolóxica do que significou e significa o nacemento e establecemento do Estado de Israel, soamente tería o valor de mostrar o mosaico dunha cuantificación e cualificación numérica e semántica desa gran inxustiza. Por tanto, creo empregar mellor o meu tempo e máis o voso se intento facer unha descrición sinxela das súas políticas infames:

1. A política de ocupación de Israel na terra árabe constitúe unha clara violación das regras e leis de ocupación militar relativas ao Acordo da Haia e ao Convenio de Xenebra. Esta vórtice voraz de violencia do Estado de Israel tamén viola os principios dos dereitos humanos e infrinxe o dereito do pobo palestino a lograr a autodeterminación: un dereito que lle garante o dereito internacional, a Carta das Nacións Unidas e outros acordos internacionais. Cando a ONU aprobou unha resolución que pedía a partición de Palestina, recoñeceu o dereito do pobo palestino á autodeterminación, xa que o plan de partición permite o establecemento dun Estado árabe palestino, un dereito que se mantén no presente e que aínda non tivo a súa implementación orgánica a día de hoxe.

2. A política de asentamentos tamén vulnera o principio de igualdade reclamado en máis dun artigo da Declaración Universal dos Dereitos Humanos. Isto é especialmente así porque os asentamentos están construídos exclusivamente para xudeus, están separados do resto dos habitantes dos territorios ocupados e están pechados aos palestinos, tanto musulmáns como cristiáns. Ademais, as autoridades israelís estableceron sistemas xurídicos e xudiciais específicos para os asentamentos, nos que os colonos están suxeitos a un conxunto de leis e tribunais de xustiza e os habitantes palestinos a outros completamente diferentes. Tal política só pode ser vista como discriminatoria, non moi diferente ao apartheid que foi constantemente condenado pola ONU e varios organismos internacionais.

Desde a miña perspectiva pacifista a admisibilidade do uso da loita armada, que pode considerarse na aplicación do dereito de lexítima defensa como un dos medios para a consecución da autodeterminación, está fora de toda lóxica consecuente, humanitaria e de futuro do pobo palestino. Pero entón, ¿como debe actuar a Comunidade Internacional para que acabe dunha vez por todas o exterminio deste pobo?¿Como se pode presionar a Israel para que se retire dos territorios que ocupou pola forza e en clara violación das resolucións da ONU? Estas son cuestións que só se poden contestar se todos e todas puxamos para que se resolva esta enorme inxustiza, se a universalización da causa empeza desde este mesmo intre a significar cambios sustantivos no imaxinario colectivo e nos intereses xeoestrátexicos dos dirixentes políticos que apoian as políticas do Estado israelí.

A fin da barbarie, por forza ten que chegar.

Expoñer nestas poucas e insuficientes liñas o meu parecer sobre o horror do sufrimento a que está sendo sometido desde o ano 48 do século pasado o pobo palestino, aínda vendo o seu holocausto desde un lonxe espacial, faime sentir un arrepío extremo que espero transmitirvos. Ficar perplexo e "cariacontecido", e preguntarse de que serve que a décima Sesión Especial de Emerxencia da Asemblea da ONU contase con 110 relatores, ou que poder de cambio achega que o seu presidente inaugurase a sesión pedindo o cesamento do fogo inmediato e incondicional, coa apertura de corredores de axuda humanitaria, se a escalada de violencia está a ser a máis grave en moitas décadas, tampouco vai traer ningunha consecuencia se como sociedade non nos movilizamos masivamente para que esta masacre remate dunha vez por todas. 

É necesaria unha acción urxente que evite estes niveis espantosos de sufrimento humano. As cifras de feridos e mortos de poboación civil, de nenas e nenos, estanse a volver arrepiantes. Se a isto lle sumamos unha nova, e máis que probable, ofensiva terrestre das forzas israelís sobre o territorio de Gaza con consecuencias catastróficas para a súa poboación, o cariz do escenario xa torna apocalíptico de vez. 

Dicía o observador permanente do Estado de Palestina, Riyad Mansour, na súa última comparecencia na Asamblea da ONU: "Estamos reunidos aquí mentres os palestinos de Gaza están baixo as bombas, estamos falando mentres as familias están sendo asasinadas, mentres os hospitais están paralizados, mentres os barrios son destruídos, mentres a xente foxe despavorida. Non hai tempo para chorar", dixo entre bágoas, sinalando o crecente e inxente número de vítimas mortais. E rematou:

"Se non o paran por todos os que morreron, páreno por todas e todos que aínda se poidan salvar". 

¡¡¡Que así sexa!!!

Falando sen complexos da eólica mariña

As renovables, os nosos representantes políticos e as súas políticas

¿Podemos afirmar con rotundidade que a eólica mariña cumple coa máxima ineludible da sustentabilidade? Desde o punto de vista medioambiental e socioeconómico vai ser que non. Vai ser que temos xente por Europa adiante que nos conta a feira como lle vai nela, e non contentas e contentos con non ser embaixadores e defensores do noso, son bufóns do poder das grandes corporacións e "correveidiles" da matraca discursiva desa marca política que nos desgoberna desde o 2009 a esta parte. 

Foi nese "annus horribilis" cando, cal elefante en cacharrería, chegou o Sr. Feijoo á presidencia da Xunta optando polo gas como enerxía estratéxica, "para acadar a máxima competitividade da economía", dicía;  e non tardou nin catro meses, argumentando "tachas de legalidade", en anular o concurso eólico do bipartito, que incluía a participación pública nas empresas que instalasen muíños, e a obriga de realizar programas industriais nas comarcas afectadas. 

Houbo manchas de legalidade, si; pero non as denunciadas polo agora líder estatal do Partido Popular, senón as derivadas das súas présas por derrogar as políticas do goberno anterior (o que se traduciu en pagos de millonarias indemnizacións ás empresas afectadas). ¡Un lince das renovables e da boa xestión, vamos! 

E agora din que queren darlle a volta á tortilla coa futura Lei de Recursos Naturais; unha lei para que, según os seus "manufactureiros", os beneficios do aproveitamento dos recursos naturais galegos se reinvistan en Galicia. ¡Pois nada, que nos siguen a tomar por parvas e parvos! 

A eólica mariña nos obxectivos do Pacto Verde Europeo.

Abundando na sustentabilidade desta industria, os auditores do Tribunal de Contas Europeo, nun informe titulado "A enerxía renovable mariña na UE" , veñen de dicir que as implicacións socioeconómicas do desenvolvemento das renovables mariñas non foron estudadas con suficiente profundidade, e que moitos aspectos ambientais aínda están por recoñecer e estudar axeitadamente. Aínda que a estratexia da UE tenta aliñar esta industria coa conservación da biodiversidade, a Comisión Europea non avaliou as súas posibles consecuencias ambientais. Alguén se preguntaba nun artigo que lin hai poucos días, se "entendemos bien lo que es este tipo de energía". Pois si, algo imos entendendo. E tamén sabemos as consecuencias de ser uns arrimados á prédica oficial institucionalizada. Sen o contrapeso dunha réplica ben argumentada a ese discurso, apoiada por un amplo espectro social,  "avanzamos" sempre en contra dos intereses do común. Claro que sabemos que fai falta enerxía para mover as nosas vidas; de igual xeito que nos damos conta que hai que deseñar un sistema enerxético sostible fundamentado, na medida que se poida, nas enerxías renovables. Do que queremos que se dean conta, os (e as) que levan a agulla de marear, é que estamos fartas e fartos de levar posto sempre un traxe a medida dos seus intereses, e de que os nosos recursos sexan tan só para proveito dos que veñen a colonizalos. 

Todas as grandes incógnitas pendentes de estudo sobre como afectan estas instalacións aos ecosistemas, fan que invocar o "Principio de Precaución" antes de continuar co seu desenvolvemento nos nosos mares sexa o máis coherente: porque non se pode xogar coa natureza nin co futuro de moitas familias antes de coñecer as súas consecuencias. Non hai ningún tipo de estudo do que pode ocorrer nin dos efectos secundarios que se poden producir no medio mariño. Sabemos que unha visión mercantilista e sesgada do medio ambiente dos que toman decisións de conservación contribúe a agravar a crise da biodiversidade. Antes que calquera outra, a mellor medida para loitar contra o cambio climático é a preservación dos ecosistemas: isto, coido, pódeo entender calquera que non teña coartada a súa vontade por intereses espurios.

 En canto ás sinerxías que poden xurdir coa acuicultura ou coa pesca, estes auditores manifestan que existen poucos proxectos de uso compartido comercialmente viables dentro dos parques eólicos mariños, e sinalan como único exemplo (¡vaia por Deus!) unha concesión das autoridades holandesas para probar novos métodos de cultivo de mexillón offshore nunha das poligonais mariñas. En canto ao sector pesqueiro, o informe destaca que existe un "conflito persistente", e a oposición ás enerxías renovables mariñas "moitas veces xorde durante a avaliación do proxecto" e non antes. Hai artigos, manifestos, comunicados, etc., que revelan un plan concertado cunha finalidade moi clara: crear un clima de opinión favorable a determinados proxectos de renovables. Poñer na mesma frase “enerxía renovable marítima” e “futuro do mar”, aínda que este último sintagma leve signos de interrogación, pode resultar cando menos contraditorio, e desde logo contraproducente para os intereses dos que teñen no binomio mar-industria o seu modo e medio de vida. O futuro do mar pasa por conservar os seus ecosistemas e non por inzalo de plataformas xigantes zoando cos xiros das pas de centos de metros. E senón que llo pregunten as xentes do mar de Viana do Castelo, onde os caladoiros que rodean os muíños flotantes están baleirados de fauna mariña asustados polo ruído das máquinas.

Coa relación Galicia-Europa a voltas.

Cando nos anos 80 os gobernos, da UCD primeiro e despois do PSOE, realizaron a traumática reconversión industrial, en Galicia traballaban no sector naval uns 17.500 traballadores, que representaban o 10% do emprego industrial. Foron máis de 10.000 os afectados polos plans estatais de reconversión dos estaleiros e unhas 6.600 persoas quedaron no paro. O persoal de Astano en Ferrol, e Vulcano e Ascón en Vigo foron os que máis sufriron a reestruturación da industria, e a sombra dos despedimentos deu paso a un gran conflito social que saíu á rúa en forma de grandes manifestacións e disturbios. Fomos, sen punto de comparación, a comunidade autónoma máis afectada polo tratamento de choque que supuxo o desmantelamento de boa parte do tecido produtivo nacional (o noso), así como a venda dos sectores máis rendibles ao capital internacional. Daquela, por incorporarnos ás políticas europeas tocounos pagar un prezo moi alto, que aínda hoxe trae rabo.

¿Que nos trae hoxe Europa? Megavatios a esgalla: a instalar nos nosos montes e nos nosos mares, sen contar cunha lexislación que nos permita, como pobo, como sociedade, tomar partido. 

Todo baixo a premisa do "colonialismo enerxético".

¡Que Galicia teña que acoller casi a metade da eólica mariña que se despregue en territorio español é unha cuestión "insostible" baixo calquera parámetro! 

Xa nos primeiros anos do século XXI estaban integradas, en España, todas as novas enerxías renovables (eólica e fotovoltaica) que se podían integrar, e simplemente xa non hai espazo para máis por razóns técnicas de estabilidade do sistema eléctrico, entre outras. Ata que comezou a nova febre renovable baixo o calor dos fondos Next Generation EU, non había lugar nin para un quilowatio.hora máis no deseño de Red Eléctrica. ¿Que está a pasar para que haxa tan desproporcionado auxe de proxectos de enerxía eólica terrestre e mariña? Pois que se acaban os combustibles fósiles e os responsables financeiros do novo paradigma enerxético non queren nin oír falar de decrecemento. Un despropósito de dimensións oceánicas.

Según Antonio Turiel, investigador científico do CSIC, "Las dos tecnologías en las que se confía para aumentar el consumo de electricidad —el coche eléctrico y el hidrógeno verde— no pueden masificarse debido a sus necesidades de materiales escasos (léase litio,cobalto, etc), dependencia de energía fósil e ineficiencia". ¡Pois estamos apañados! ¿E entón, para quen e por que estamos a implementar este deseño de producción inxustificada? Xa, claro, vai ser porque a avaricia dos señores que engraxan os mecanismos da engrenaxe do sistema neoliberal non atopan outro lubricante que non sexan cartos a moreas.

Eu non son máis listo que ninguén: ¡Deus che me aparte de tales ocorrencias! O que si debo ser é máis coherente que moitos e moitas que, nun eido ou noutro, están a levar o temón e os remos da nosa nave. E si, hai que ter amigos e amigas ata no inferno... pero semella que o inferno, para nós e para o noso,  pode estar dentro do linde dos marcos de só dúas letras: EU.

                                                                                                                                        Vítor do Canteiro